Η αντίστροφη μέτρηση (άρθρο)

Σε 6 μέρες,  2 ώρες και 55 λεπτά θα ξημερώσει η μέρα που θα δώσω το πρώτο μάθημα.  Ναι είμαι αγχωμένη,  είμαι όμως ρεαλίστρια.   Αν και κανονικά τώρα έπρεπε να διαβάζω αποδείξεις στα μαθηματικά,  είναι όμως κάποιες φορές που θέλω να κάνω μια παύση απ' όλη αυτήν την πίεση και να εκφραστώ.  Είναι πλέον μέρος της Ζωής μου εδώ και 5 χρόνια αποτύπωση των σκέψεων μου με λέξεις.  Θα σας πω σε άλλο άρθρο ποτέ έγραψα το πρώτο μου ποίημα.  Προς το παρόν θα πάρετε μια ιδεα από τα γεγονοντα των τελευταίων ημερών.  Οχι πως έγινε κατι συνταρακτικό.  Απλα θελω να μοιραστώ μαζι σας τις σκέψεις μου τωρα που ειμαι στο κατώφλι των πανελληνίων.  Δεν ειναι κατι το ιδιαίτερο,  ολοι περνάνε απο αυτο το σταδιο,  απλα στον καθέναν μας φαινεται σαν κατι ιδιαίτερο...  Νομίζουμε πως μόνο εμείς αγχωνόμαστε.  ΌΛΟΙ αγχωνόμαστε,  απλά αλλος το δείχνει,  άλλος οχι,  αλλος πολυ,  αλλος λιγο.  Είμαστε εμεις οι άνθρωποι καταβαθος διαφορετικοί κι ας θελουμε να μοιασουμε ο ενας στον αλλον. Καλα αν συνεχίσω ετσι θα αρχίσω να μιλαω για την μαζοποιηση.   Αλλα οχι.  Δεν γραφω για να αναλύσω ενα θεμα που εχω παπαγαλισει απο το βιβλιο της εκθεσης.  Γραφω για να νιωσω πως μεσα σε ολο αυτο χάος και το αγχος υπαρχει χωρος για να ανθίσουν λουλούδια.  Τα λουλούδια για όσους δεν κατάλαβαν ειναι η τεχνη.