Η γιαγιά μου (ποιήμα)

Το φθινοπωρινό αεράκι άρχισε να κάνει την εμφανίση του, 

και μαζί με αυτό και η σιωπή του. 

Η σιωπή του, η σιωπή μου, 

η καταθλιπτική καταστασή μου. 

Να αναρωτίεμαι για την υπαρξή μου, 

για το πως να γιατρέψω την πληγή μου. 

Η πληγή μου; Η απωλεία μου, 

εικοσί μία Μαϊου έχασα την γιαγιά μου.

Κάθε μέρα δίνω μάχη με τον χρόνο, 

άλλοτε νικάει και άλλοτε νικάω εγώ τον πόνο. 

Μα τώρα η ώρα κυλάει,

η γιαγία μου στη γη δεν γυρνάει.

Θελώ εκεί ψηλά να την κάνω να χαμογελάει, 

πως η εγγονή της, ψηλά το κεφάλι της κρατάει.

Αυτή είναι η κληρονομία μου, 

ετούτη την στιγμή η μόνη γιατρεία μου.